[Προκήρυξη που τυπώθηκε τον Ιανουάριο του 2017 σε 3.500 αντίτυπα]
ΠΟΙΟΙ ΩΦΕΛΟΥΝΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ;
Και γιατί η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/-τριών θα είναι μια νίκη για όλη την εργατική τάξη;
Δυο είναι τα θέματα που «καίνε» κάθε έλληνα. Μνημόνια-χρέος, μεταναστευτικό. Δυο ζητήματα τα οποία έχουν επιβληθεί από τους κακούς, ευρωπαίους δανειστές στη δύσμοιρη ελλάδα η οποία για ακόμη μια φορά παλεύει μόνη της ενάντια σε θεούς και δαίμονες. «Μα δεν γίνεται» θα πει κάποιος. «Υπάρχει κρίση χρέους στην ελλάδα, εδώ καλά καλά δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, πού θα χωρέσουνε και όλοι αυτοί οι μετανάστες;» Είναι δάκτυλος των Τούρκων, θα πούνε άλλοι, που μας τους στέλνουν τσουβάλια τσουβάλια για να δημιουργήσουν κλίμα έντασης, να διαρρήξουν την εθνική ομοιογένεια των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και να μπορούνε στη συνέχεια να επιτεθούνε στην Ελλάδα.1 Κάποιος άλλος θα πει ότι το ελληνικό κράτος κάνει τη βρώμικη δουλειά της Ευρώπης όντας το ανατολικό εξωτερικό σύνορο απέναντι στους βάρβαρους ανατολίτες˙ και γι’ αυτό το λόγο θα ζητήσει οικονομική και κάθε είδους άλλη υλική βοήθεια από την ΕΕ. Είναι έτσι όμως τα πράγματα; Είναι όντως τόσο δύσμοιρο το ελληνικό κράτος; Και με όλους αυτούς τους/τις μετανάστ(ρι)ες τι θα γίνει; Και ποιοι είμαστε όλοι εμείς που μιλάμε υπέρ των μεταναστ(ρι)ών και για ποιο λόγο εν τέλει το κάνουμε; Ποια σκιώδη αντιεθνικά συμφέροντα εξυπηρετούμε;
Ελλάδα, Δεκέμβριος 2016. Πλέον στη δημόσια σφαίρα και λόγο έχουν καθιερωθεί λέξεις όπως κέντρα κράτησης μεταναστών, hotspots, camps. Η ελληνική κοινωνία πλέον έχει συνηθίσει και γίνεται συνένοχη στην καθημερινή βαρβαρότητα εναντίον των μεταναστών, ανθρώπων, οι οποίοι βαφτίζονται παράνομοι απλά επειδή είναι αυτό που είναι (μετανάστ(ρι)ες που πέρασαν τα ελληνικά σύνορα για να γλιτώσουν από τη φρίκη του πολέμου ή την οικονομική εξαθλίωση). Καθημερινά ακούμε και μια νέα είδηση. Φασίστες έβαλαν φωτιά πετώντας μολότοφ πάνω στις σκηνές των μεταναστών στη Χίο,2 έκρηξη γκαζιού στο στρατόπεδο της Μόρια με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους μια γυναίκα και το παιδί της,3 καθημερινοί πνιγμοί στη Μεσόγειο μεταναστ(ρι)ών που επιβιβάζονται σε ένα σαπιοκάραβο για το επικίνδυνο ταξίδι προς την Ευρώπη,4 συζητήσεις στη Βουλή, στην Κομισιόν και στο Ευρωκοινοβούλιο με κεντρικό θέμα τη λεγόμενη «προσφυγική κρίση»5.
Η ΕΛΛΑΔΙΤΣΑ, ΟΙ ΣΥΡΙΖΟΚΑΜΜΕΝΟΙ ΚΑΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ/-ΤΡΙΩΝ
Όλα αυτά έστω και αν μοιάζουν ασύνδετα μεταξύ τους, στην πραγματικότητα αποτελούν κουκκίδες του ίδιου μωσαϊκού που λέγεται κρατική διαχείριση των μεταναστ(ρι)ών. Και αν ξέρει να κάνει κάτι καλά αυτό το κράτος είναι να διαχειριστεί με τον πιο ωφέλιμο-προσοδοφόρο (για το ίδιο) τρόπο, τους μετανάστ(ρι)ες που βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια. Και μην ακούμε βλακείες, η κυβέρνηση των συριζοκαμμένων δεν είναι ούτε άχρηστη ούτε υποχείριο καμιάς άλλης ξένης, κακής δύναμης. Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Το ελληνικό βαθύ κράτος έχει συνέχεια στην όλο και πιο στυγνή διαχείριση των μεταναστ(ρι)ών από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα. Από τα 90s και μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ οι μετανάστ(ρι)ες ένιωσαν στο πετσί τους το τι σημαίνει «ελληνική φιλοξενία» και ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο. Κακοπληρωμένοι, στοιβαγμένοι σε σπίτια και παλιές αποθήκες στην ελληνική ύπαιθρο (για να δουλεύουν στα χωράφια), γυναίκες εκδιδόμενες σε μπαρ κάθε λογής και μια συνεχόμενη κακομεταχείριση και ρατσιστική συμπεριφορά που είχε έναν πολύ απλό σκοπό. Να κρατήσει τους μετανάστες εξαθλιωμένους, φοβισμένους, υποχείρια στην ασυδοσία του ελληνικού αφεντικού. Ε ναι, αυτό συνεχίζεται και μέχρι σήμερα. Το σύντομο καλοκαίρι των ανοιχτών συνόρων προς Ευρώπη και του κρατικού ελληνικού φιλανθρωπισμού διαδέχτηκε το μερικό κλείσιμο των συνόρων (όπου για να βγεις από τα σύνορα έπρεπε να χαρακτηριστείς ως πρόσφυγας πολέμου-δηλαδή να κατάγεσαι από το Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Συρία) και φτάσαμε στο σήμερα όπου έχουν κλείσει τα σύνορα για όλους ανεξαιρέτως όπου «παρανομοποιούνται» ορισμένες εθνικότητες (κλείνοντας οριστικά το δρόμο προς Ευρώπη) και ξεκινάνε οι διαδικασίες επαναπατρισμού-μαζικών απελάσεων. Διαφορετικές καταστάσεις, διαφορετικές φάσεις της αντιμεταναστευτικής πολιτικής, οι οποίες είναι όμως συνδεδεμένες με υλικοοικονομικά συμφέροντα.
Οπότε στο σήμερα και στο τώρα πώς επωφελείται το ελληνικό κεφάλαιο και κράτος από την ύπαρξη των μεταναστ(ρι)ών στο εσωτερικό της χώρας;
…ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑ ΤΑΛΗΡΑ
Το ελληνικό κράτος προωθεί μία ρητορική “διεθνοποίησης του μεταναστευτικού’’, διατυμπανίζοντας ότι οι μεταναστευτικές ροές δεν αποτελούν μόνο «πρόβλημά» του. Αρχικά, επιχειρεί να μπει όλο και πιο δυναμικά στο γαϊτανάκι χρήματος και στη ζεστή αγκάλη της ΕΕ και των κονδυλίων, στο πλαίσιο των εθνικών προγραμμάτων αντιμετώπισης του μεταναστευτικού. Η «προσφυγική κρίση» αποτέλεσε αιτία οικονομικής χρηματοδότησης αλλά και μοχλό εξωτερικής πίεσης προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς (βλέπε «ελάφρυνση χρέους»). Και για να εξηγούμαστε για τι ποσά μιλάμε, τα κονδύλια για την ελλάδα είναι περίπου 509 εκατ. ευρώ για την περίοδο 2014-2020 τα οποία θα εκταμιευτούν από το ταμείο μετανάστευσης, ασύλου και ένταξης και το ταμείο εσωτερικής ασφάλειας6 και θα παραδοθούν προς διαχείριση στο υπουργείο προστασίας του πολίτη. Διαχειριστές λοιπόν θα είναι οι ανώτεροι μπάτσοι και τα τσιράκια τους και το υπουργείο μετανάστευσης. Ας μην ξεχνάμε και τις ανά τόσο εκκλήσεις του κράτους για έκτακτες χρηματοδοτικές «βοήθειες» επικαλούμενο (όπως προείπαμε) τις τεχνητές «προσφυγικές κρίσεις» (π.χ Ειδομένη, Ανατολικό Αιγαίο, «νησιά που βουλιάζουν από μετανάστ(ρι)ες»- το παράδειγμα της Κω). Και έχει διαμορφωθεί λοιπόν μια πολύ ιδιαίτερη και όμορφη μπίζνα που πατάει όπως πάντα πάνω στις πλάτες των ταξικών μας αδερφιών, των μεταναστ(ρι)ών.
Σιγά σιγά με το κλείσιμο των συνόρων εξέχουσα θέση πάλι στην αντιμεταναστευτική πολιτική απέκτησαν τα κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών και οι δομές φιλοξενίας. Κι αυτό που στα μίντια και στην καθημερινή μας ζωή λέγεται «κέντρο κράτησης» μεταναστ(ρι)ών στην πραγματικότητα και χωρίς προκαλύμματα είναι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ανθρώπων που όλοι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, θεωρούνται παράνομοι για τη χώρα. Γύρω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μαζεύτηκαν πολλά κοράκια που μύρισαν το ζεστό ευρωπαϊκό παραδάκι. Κατ’ αρχήν για να το κάνουμε λιανά, κουμάντο στα κέντρα κράτησης κάνει η αστυνομία, ο στρατός και οι κάθε λογής ΜΚΟ. Οι ΜΚΟ ανέλαβαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους (από απλή διαχείριση όσων έφταναν στα κέντρα μέχρι υπηρεσίες σίτισης, ψυχολογικής υποστήριξης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ή απλά στελέχωσης με ανθρώπινο δυναμικό όπου χρειαζόταν, δηλαδή όπου δεν επαρκούσαν οι μπάτσοι και οι στρατιώτες). Ασχέτως των όποιων αγνών προθέσεων των εργαζομένων ή και -πολλές φορές- εθελοντών δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε ότι οποιαδήποτε ΜΚΟ αναλαμβάνει την πολιτική διαχείριση των στρατοπέδων και καρπώνεται υλικές και οικονομικές προσόδους. Έτσι, βοηθά στις αντιμεταναστευτικές μεθοδεύσεις του κράτους δουλεύοντας πλάι πλάι με μπάτσους και καραβανάδες, οι οποίοι έχουν εγκαθιδρύσει μια στρατιωτική διαχείριση της ζωής και της εργασίας των μεταναστ(ρι)ών. Τέλος, ας μην ξεχνάμε και το πολυθρύλητο ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο (για το οποίο προείπαμε) το οποίο προσπαθεί να προωθήσει τα δικά του συμφέροντα. Γύρω από κάθε στρατόπεδο συγκέντρωσης λειτουργεί μια σωρεία επιχειρήσεων, μικρών ή μεγάλων αφεντικών, που παρέχουν υπηρεσίες σίτισης (κοινώς catering), φύλαξης, καθαρισμού, παροχής πρώτων υλών, οικοδομικών υλικών κλπ. Το κράτος (ως διαχειριστής του ευρωπαϊκού χρήματος) μέσω του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ και του υπουργείου μετανάστευσης αναλαμβάνει να αποφασίσει το σε ποιες επιχειρήσεις θα παραχωρήσει τα συγκεκριμένα έργα, υπηρεσίες. Οι φίλοι των μπάτσων και του κράτους δηλαδή αναλαμβάνουν αυτές τις επικερδείς δουλειές. Αυτές οι επιχειρήσεις δεν είναι κάπου μακριά αλλά είναι δίπλα μας. Αφεντικά τα οποία τα ξέρουμε και έχουν παρόμοιες επιχειρήσεις, θυγατρικές μέσα στην πόλη μας.7
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΑΞΙΚΑ
Εμείς όμως για ποιο λόγο ασχολούμαστε με αυτά; Το ζήτημα είναι για ποιον μιλάμε. Δεν είμαστε ούτε φιλάνθρωποι, ούτε πράκτορες που θέλουν να καταστρέψουν το κράτος από μέσα για ξένα συμφέροντα. Απλώς αντιλαμβανόμαστε την κοινή μας θέση, την κοινή μας μοίρα με τους/τις μετανάστ(ρι)ες. Το ότι αποτελούμε διαφορετικά κομμάτια του ίδιου κοινωνικού υποκειμένου που λέγεται πολυεθνικό προλεταριάτο. Η πολυεθνική εργατική τάξη, η οποία πρέπει να ξεπεράσει τους επίπλαστους διαχωρισμούς που της έχουν επιβληθεί και να αντιληφθεί τον κοινό της εχθρό. τα αφεντικά, λοιπόν, και το κράτος που ως κύριος εκφραστής των συμφερόντων τους προσπαθεί να επιβάλλει την κοινωνική νηνεμία και ειρήνη στο συνεχή ταξικό ανταγωνισμό. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν ανοίξει για να μπορεί το κεφάλαιο και το κράτος να διαχειριστεί με νέους τρόπους την εργατική δύναμη των μεταναστ(ρι)ών και να αυξήσει την κερδοφορία τους από ολόκληρη την εργατική τάξη. Ξεκινώντας από τη θέση ότι οι μετανάστ(ρι)ες χωρίς χαρτιά αποτελούν τον πάτο της ταξικής πυραμίδας μπορούμε να φτάσουμε στην παραδοχή ότι οποιαδήποτε περαιτέρω οικονομική και βιοτική, εργασιακή εξαθλίωση των μεταναστ(ρι)ών έχει επιπτώσεις σε όλη την πυραμίδα. Η συνεχής υλική υποτίμηση των μεταναστ(ρι)ών επιφέρει την υποτίμηση όλων των εργατών. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ζούνε απαγορευμένοι εργάτες οι οποίοι παράλληλα αποτελούν και μια «πλεονάζουσα» δεξαμενή εργατικού δυναμικού, η οποία χρησιμοποιείται ευκαιριακά και κατά το δοκούν από τα αφεντικά.
Η παρανομοποίηση των εργατών μεταναστ(ρι)ών έχει ως αποτέλεσμα την πιο εύκολη εκμετάλλευση από τα ντόπια αφεντικά. Ποιο αφεντικό θα δώσει ένσημα, φυσιολογικούς όρους εργασίας και κανονικό μισθό σε έναν εργάτη ο οποίος δεν αναγνωρίζεται από το ίδιο το κράτος; Επιπλέον, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης αυτό που επιτυγχάνει είναι να κάνει πιο διακριτό το διαχωρισμό μεταξύ του έλληνα και του μετανάστη εργάτη. Ο διαχωρισμός είναι καθ’όλα υλικός, είναι ο ψηλός φράχτης του στρατοπέδου και η απουσία νομιμοποιητικών εγγράφων από τον μετανάστη. Μπορεί να μην ξέρουμε τα μελλοντικά σχέδια και μεθοδεύσεις του κεφαλαίου αλλά για ένα πράγμα είμαστε σίγουροι. Ότι η καπιταλιστική κρεατομηχανή είναι διαρθρωμένη πάνω στην εκμετάλλευση των εργατών και δεν διστάζει να εφαρμόσει νέες μεθόδους διαχείρισης των. Το σύμπλεγμα κράτους-κεφαλαίου δοκιμάζει πιλοτικά στρατιωτικού τύπου ελέγχους και μέσα πάνω στα σώματα των μεταναστ(ρι)ών, π.χ βιομετρικοί έλεγχοι, καταγραφή-κοινώς φακέλωμα (πάντα για την ασφάλειά μας!) που στο μέλλον μπορεί να εφαρμοστούν και σε άλλα τμήματα της εργατικής τάξης (όπως έχουμε δει μέχρι τώρα. π.χ εποχή Λοβέρδου και της διαπόμπευσης οροθετικών γυναικών) ώστε να γίνουμε πιο παραγωγικοί, λιγότερο απαιτητικοί, πιο ωφέλιμοι για το κέρδος τους.
Γι’ αυτό το λόγο πιστεύουμε ότι τα αιτήματα χαρτιά στους/στις μετανάστ(ρι)ες και καταστροφή κάθε στρατοπέδου συγκέντρωσης είναι αίτηματα που θα ωθήσουν στην ανατίμηση ολόκληρης της εργατικής τάξης. Αιτήματα πλήρως επιθετικά από τη στιγμή μάλιστα που οι μετανάστ(ρι)ες βρίσκονται διαχωρισμένοι από τη ντόπια εργατική τάξη. Το ζήτημα δεν είναι ένας νέος «προοδευτικός-τυπικός» νόμος για την ιθαγένεια που κατατίθεται σε ένα κοινοβούλιο αλλά η αλλαγή και μετουσίωση των υπαρχουσών κοινωνικών σχέσεων μέσα στην ίδια την εργατική τάξη. Έχει να κάνει με το ποια θέση παίρνουμε στα στρατόπεδα που δημιουργούνται μπροστά στα μάτια μας. Αν καταλαβαίνουμε την κοινή μας μοίρα με το μετανάστη εργάτη, που βρίσκεται δίπλα μας, ανεξαρτήτως του χρώματος του δέρματός του, της θρησκείας ή του πολιτισμού του. Ή αν αντίθετα ακολουθούμε τις εθνικές αφηγήσεις, τα ωραία παραμυθάκια που μιλάνε για τη μεγάλη ελλάδα και τον έλληνα εργάτη που πρέπει να αντισταθεί στους εξωτερικούς του εχθρούς.
Εμείς το λέμε ευθαρσώς ο εχθρός μας είναι πρώτα και πάντα εσωτερικός. Γιατί δεν βρίσκουμε κανένα κοινό συμφέρον με κανέναν μεγαλοαστό ή μικροαστό, με κανένα ελληνικό αφεντικό. Γιατί μόνος μας εχθρός είναι τα κάθε λογής αφεντικά και οι φασίστες οι οποίοι διαδίδοντας τη ρητορική του μίσους τους διαχωρίζουν την εργατική τάξη και βοηθάνε στην διαρκή υποτίμηση του συνόλου της. Για να γίνουμε ξεκάθαροι. Οι μετανάστες είναι αδέρφια ταξικά και δεν θα τους αφήσουμε εκτεθειμένους, βορά φασιστών και κράτους.
ΧΑΡΤΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ
θα είναι μια νίκη για λογαριασμό ολόκληρης της εργατικής τάξης
