[Προκήρυξη που τυπώθηκε τον Απρίλιο του 2015]
Φάτε συναίσθημα, κερνάει το κράτος (και οι φίλοι του)!
«Όμως το κεφάλαιο δε ζει μονάχα από την εργασία. Ένας κύριος που είναι ταυτόχρονα και ευγενής και βάρβαρος σέρνει μαζί του στον τάφο τα πτώματα των δούλων του, ολάκερες εκατόμβες από εργάτες, που καταποτίζονται στις κρίσεις» Κ.Μαρξ
Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, μια σειρά από γεγονότα αποδεικνύουν πως η κυβέρνηση ανελλ-σύριζα βάλθηκε να ξεδιπλώσει την ρατσιστική ατζέντα του ελληνικού κράτους. Η ακροδεξιά φλυαρία για το «μεταναστευτικό πρόβλημα» και το υποκριτικό «δεν χωράμε άλλους» συμπλήρωσε τις διαβεβαιώσεις προς όλους πως ο φράχτης στον έβρο δεν θα πέσει. Ο τρόπος που εκφράζεται ο κρατικός ρατσισμός διαφέρει ανάλογα με τον κυβερνητικό εργολάβο. Οπότε κάθε μορφή θεσμοποιημένης βίας εναντίον τους (εγκλεισμός, κηνυγητά) συμπληρώνεται από την «ανθρωπιστική» διαπίστωση, «για το καλό τους βέβαια».
Δεν κάνουν μια μυωπική ανάγνωση της πραγματικότητας. Αντίθετα! Υπακούουν στο εκλογικό τους σώμα, το οποίο σε μεγάλο ποσοστό είναι ο εθνικός κορμός σε διαδικασία αποσύνθεσης που φαντασιώνεται νέες στιγμές δόξας. Όπως και να το κάνεις, οι μετανάστες δεν ψηφίζουν.
Αν και οι μετανάστες/στριες που φτάνουν στην ελλάδα –αποτέλεσμα εμφυλίων, αλλά κυρίως πολέμων στους οποίους συμμετέχει η δύση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- υπολογίζεται πως δεν είναι ούτε οι μισοί σε σχέση με τα αντίστοιχα νούμερα της προηγούμενης πενταετίας, παρατηρούμε πως στο δημόσιο λόγο, οι μετανάστες/τριες εργάτες και εργάτριες παρουσιάζονται να καταφτάνουν κατά ορδές στην «χαροκαμμένη ελλαδίτσα μας, που δεν χωράει άλλους».
Έτσι, η ρατσιστική ρητορική προετοιμάζει τα μικροαστικά αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για να φαντάζεται ο μέσος ντόπιος τα συμφέροντά του συνδεδεμένα με το κράτος (και να απαιτεί την άμεση παρέμβασή του).
Τα θύματα από τα τελευταία ναυάγια αποτέλεσαν πρώτα-πρώτα καύσιμο για τα μμε που προσπαθούσαν (προς ίδιον συμφέρον) να την πέσουν την κυβέρνηση. Από την άλλη ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη σημερινή κυβέρνηση για να ζητήσει περισσότερες επιδοτήσεις και οικονομικές ενισχύσεις για την εφαρμογή της δικής της αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Βέβαια στην Ευρώπη ήδη μεθοδεύουν στρατιωτικές λύσεις για το «πρόβλημα». Ποια η λύση λοιπόν σε μια κρίση που περιλαμβάνει μικρής έντασης πολέμους; Περισσότερος πόλεμος και περισσότεροι νεκροί.
Η μεγαλύτερη χυδαιότητα της «αριστεροδεξιάς» κυβέρνησης είναι πως προσπαθεί να αναδείξει το ζήτημα του πλεονάζοντος πληθυσμού ξεχωριστά από τους λόγους από τους οποίους παράγεται, τους νόμους δηλαδή του κεφαλαίου και τη σημερινή φάση της καπιταλιστικής κρίσης/αναδιάρθρωσης. Οι λύσεις που προβάλλει είναι δόσεις φιλανθρωπίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εξάλλου, στο θέαμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είναι απαραίτητη η συναισθηματικά επενδυμένη ψευδαίσθηση της πραγματικότητας.
Τον τελευταίο καιρό το πολυεθνικό προλεταριάτο έχει να θρηνήσει για πολλούς δικούς του. Χρέος μας δεν είναι να κλάψουμε γι' αυτούς, αλλά να τους θυμόμαστε. Να μην ξεχάσουμε πως οι μετανάστες και οι μετανάστριες είναι τα ταξικά μας αδέρφια. Η απαγόρευσή τους είναι χρήσιμη για το κέρδος των κατά τόπους μικρών και μεγάλων αφεντικών, αλλά και παράδειγμα για να ξέρεις τι παθαίνεις σ’ αυτόν τον κόσμο αν περισσεύεις. Δουλεία μας είναι να εγγράψουμε στην συλλογική μας μνήμη πως δεν αντέχουμε τους διαχωρισμούς, έχουμε χεσμένη την κάθε οντολογική-ανθρωπιστική αφέλεια που μας μπουκώνουν και πάνω απ’ όλα πως είμαστε μαχητικοί. Στους δρόμους των μητροπόλεων, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στους χώρους εργασίας και παντού.
Όποιοι λοιπόν μπροστά στους μετανάστες/στριες βλέπουν κατακαημένους που χρειάζονται βοήθεια, πρόβλημα υπερπληθυσμού, πολιτισμικές συγκρούσεις και όχι απαγορευμένους/ες εργάτες και εργάτριες, χωρίς να ζητάνε την άμεση νομιμοποίησή τους είναι νέτα σκέτα ρατσιστές. Τελεία και παύλα…
