[Αφίσα που κολλήθηκε το Δεκέμβριο του 2023 σε 750 αντίτυπα]
Οι μπάτσοι, οι δημοσιογράφοι και οι ρουφιάνοι δεν παίζουν σε άδειο γήπεδο
Μην αναρωτιέστε ποιο είναι το σχέδιο πίσω από την “πάταξη της οπαδικής βίας”. Τη γενική ιδέα υπενθύμισε ο υπουργός των μπάτσων μετά τη δολοφονία του 17χρονου Χρήστου τον περασμένο Νοέμβρη: “Όταν έχουμε συνθήκες παραβατικότητας και απείθειας, πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες να έχουμε περιστατικά με τραγική κατάληξη”.
Σε ελεύθερη μετάφραση, αν η εργατική τάξη δεν κάτσει σούζα στο πραγματικό εθνικό σχέδιο ανάκαμψης που λέγεται ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΠΑΖΑ, θα πέφτουν και σφαίρες.
Τα μίντια και οι λοιποί καλοθελητές-ρουφιάνοι, καταλήγουν στην ενδεδειγμένη “λύση”: αύξηση των μπάτσων, φακέλωμα, κάμερες, ποινές που θα “τεντώνονται” όσο πάει, παρών στα τμήματα 7/7 και μαθήματα συμπεριφοράς από αριστερούς και δεξιούς κοινωνιολόγους στα τηλεπαράθυρα.
Και φυσικά, τα μέρη στα οποία αυτό το σχέδιο ξεδιπλώνεται είναι προσεκτικά επιλεγμένα. Ακριβώς όπως και στην καραντίνα, το κράτος βρίσκει τρόπους να μας μαντρώνει σπίτι για λόγους εθνικής ασφάλειας.
Τα γήπεδα πρέπει να γίνουν νεκροταφεία γιατί μέσα στα πέταλα στριμώχνεται η εργατική τάξη αυτής της πόλης, που δεν έχει όλη μπλε ταυτότητα και δεν τρέφει και μεγάλη εκτίμηση για τους κρατικούς μηχανισμούς.
Οι πλατείες, από το Κορδελιό μέχρι την Τούμπα και τη Χαριλάου πρέπει να τρώνε πέσιμο και προληπτικούς ελέγχους από μπάτσους, γιατί η πιτσιρικαρία και οι μετανάστες/τριες που αράζουν εκεί δεν έχουν κανένα λόγο να πιάσουν φιλίες με τους μπάτσους και τα αφεντικά στις γειτονιές τους.
“Γνωστοί-άγνωστοι”, “οπαδοί”, “συμμορίες ανηλίκων”. Οι φορείς των πραγματικών προβλημάτων δεν είναι καθόλου άγνωστοι για το κράτος. Είμαστε όλοι και όλες εμείς. Είμαστε εμείς που το κράτος μας βαφτίζει με τα τόσα διαφορετικά επίθετα για να μας περιγράψει. Μας λέει με τα άλλα ονόματα μας γιατί φοβάται να πει αυτό που είμαστε: η πολυεθνική εργατική τάξη αυτής της χώρας!
Με μας τα έχουν βάλει εδώ και χρόνια.
Γνωρίζουν καλά ότι δεν θα ξεμπερδέψουν σύντομα.
