[Αφίσα που κολλήθηκε τον Μάρτιο του 2022 σε 800 αντίτυπα]
“Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας;” αναρωτιούνται περίλυπες οι κοινότητες των (social) media. Το στόρι πλασάρεται ως εξής: στις πλατείες, στα σχολεία, στα γήπεδα και στις γειτονιές ευδοκιμεί ένα νέο είδος επιδημίας, αυτό της (νεανικής) εγκληματικότητας. Χούλιγκανς, 15χρονοι συμμορίτες και αρνητές (κάθε είδους), σουλατσάρουν ανενόχλητοι απειλώντας τη δημόσια τάξη.
Και αμέσως τα ερωτήματα πληθαίνουν. «Που είναι το κράτος; Θα πάρετε μέτρα;», διαδηλώνουν οι δεξιοί και αριστεροί διαδικτυακοί φίλοι των ρουφιάνων και των μπάτσων. Αν είχαν κυκλοφορήσει έστω και μια φορά τα τελευταία δύο χρόνια, θα είχαν ψυλλιαστεί τις προτεραιότητες του ελληνικού κράτους.
Είναι το ίδιο κράτος που μας χώρισε σε κατηγορίες ανάλογα με το πόσο πιστά τηρούμε τις κρατικές οδηγίες. Είναι αυτό το κράτος που προσπαθεί επίμονα να φυτέψει τους μπάτσους και τους κοινωνιολόγους του ανάμεσά μας. Είναι το κράτος που σφιχταγκαλιάζεται με τη μαφία. Είναι το κράτος που αντιμετωπίζει τα προβλήματά του με ιδιώνυμα, αντιτρομοκρατικούς, αντιεγκληματικούς, οπαδικούς και άλλους νόμους υπέρ της δημοκρατίας και του ορθολογισμού.
Έχουμε 2022. Η κρίση και ο πόλεμος ξαναπλασάρονται στην καθαρή μορφή τους, απαλλαγμένα από τα υγειονομικά επίθετα που τους είχαν φορεθεί για δύο χρόνια. Τώρα ξεχνιούνται και όλα τα ψευδώνυμα με τα οποία μας φώναζαν «όσο είχαμε πανδημία»: αρνητές, μολυσματικοί, ανεύθυνοι, αντικοινωνικοί.
Πλέον, κάθε λογής νόμοι και μέτρα δείχνουν όλο και περισσότερο την εργατική τάξη με το δάχτυλο: όλους και όλες εμάς, την απειθαρχία μας και τους τρόπους που βρίσκουμε για να σταθούμε απέναντι σε ένα μέλλον που μας τοποθετεί κάπου ανάμεσα στην παράνοια και στα ερείπια. Τώρα φαίνεται τι ρόλο βαρούσαν τα δύο χρόνια μούγγας, λογοκρισίας και εθνικής ομοψυχίας. Ήταν δύο χρόνια εντατικής εκπαίδευσης μας σε συνθήκες πολέμου.
