[Αφίσα που κολλήθηκε το Μάιο του 2018]
“Τουρκική προκλητικότητα” θα πει:
ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ψάχνεται για μανούρα…
…παντώντας στις πλάτες μας –
των εργατών και εργατριών
Τι κι αν η τουρκική προκλητικότητα είναι ελληνική εφεύρεση. Όπως είναι και τα κυριαρχικά δικαιώματα στο αιγαίο και την ανατολική μεσόγειο. Τι κι αν ούτε μια γραμμή της εγχώριας καθημερινής προπαγάνδας δεν έχει την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Μοιάζει τόσο πραγματική καθώς παραμορφώνεται από τα θολά γυαλιά του πατριωτισμού και φτάνει στον ελληνικό μικροαστικό εγκέφαλο.
Πρόκειται για αξίωμα της εθνικής μυθολογίας: η ελλάδα δεν μπορεί να επιτίθεται, να προκαλεί, να συμβάλει σε βομβαρδισμούς αμάχων. Μπορεί να τσοντάρει καμιά βάση γιατί “σέρνεται στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των άλλων”, γιατί έχει “ξενόδουλη κυβέρνηση”, θα πει η αριστερά. Ίσως να συνεργάζεται στρατιωτικά με χασάπηδες – πλην εκτιμητές των ελληνικών δικαίων – (βλ. Ισραήλ, Αίγυπτο) “για το καλό της ειρήνης στην περιοχή” θα πουν οι αναλυτές. Στην χειρότερη περίπτωση, να κάνει καμιά αναχαίτιση παραπάνω γιατί “απαντά στην τουρκική προκλητικότητα”, θα πουν οι τουρκολόγοι. Άντε και να πουλήσει καμιά οβίδα για να βγάλει τα έξοδα του μήνα.
Πέρα, όμως, από την εσκεμμένη συσκότιση υπάρχει ένα κοινό σημείο στις αντιδράσεις των ελληνικών αφεντικών κάθε φορά που αντιμετώπιζαν ζόρια: η εμπλοκή στους διακρατικούς ανταγωνισμούς με στόχο την επέκταση και όπλο την αξία του ελληνικού οικοπέδου για το διεθνή συσχετισμό δύναμης. Είναι μέρος της ιστορίας τους.
Από τότε που ανακοίνωσαν (το 2010 στο Καστελλόριζο) ότι βρίσκονται σε κρίση, το μυαλό τους συνέχεια στριφογυρνάει γύρω από την ανατολική μεσόγειο και το μεσανατολικό σφαγείο. Ξέρουν ότι ο πόλεμος εναντίον αλλήλων είναι η καλύτερη αγορά για να ανατιμηθούν οι μετοχές του ελληνικού οικοπέδου και καπιταλισμού. Και “τα εθνικά δίκαια που αμφισβητούνται” είναι η καλύτερη αφορμή για συμμετοχή.
Το ελληνικό σχέδιο κυριαρχίας στην ανατολική μεσόγειο είναι καθ’ όλα ενεργητικό και είναι προϊόν των συμφερόντων των ντόπιων αφεντικών. Το ελληνικό κράτος ξέρει τους εχθρούς του. Ψάχνει συμμάχους και αφορμές. Το αν έχει πιθανότητες επιτυχίας ή όχι δεν το κάνει λιγότερο ιμπεριαλιστικό, ούτε λιγότερο εχθρικό για την πολυεθνική εργατική τάξη.
