[Προκήρυξη που τυπώθηκε από το antifa selanik το Μάιο του 2023 σε 1.000 αντίτυπα]
ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ, ΣΤΑ ΜΙΚΡΟΦΩΝΑ ΘΑ ΜΙΛΑΜΕ ΕΜΕΙΣ!
ANTIFA ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΩΣ ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Είμαστε η εργατική τάξη με τα χίλια της πρόσωπα, άνθρωποι με πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά αλλά με κοινά ζόρια. Είμαστε οι γενιές που μεγαλώνουν μέσα σε μια δεκαετία κρίσης και πολέμου. Έτσι, έχουμε αποκτήσει μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα για το τι είναι ο φασισμός, μια εικόνα εμπειρική: είναι η κρατικά οργανωμένη υποτίμηση μας μέχρι τα όρια της εξόντωσης.
Η υποτίμηση αυτή είναι πολύπλευρη. Η πιο εμφανής πλευρά της είναι η οικονομική: οι μισθοί μας που έχουν μείνει μισοί, το γεγονός πως όλο και συχνότερα αναγκαζόμαστε να καταναλώνουμε με κουπόνια. Πέρα όμως από τα φράγκα, η υλική μας υποτίμηση περνάει μέσα από βαθύτερες πειθαρχικές πολιτικές: απαγόρευση των συνηθειών μας, νέοι σκληροί όροι στην εργασία, έλεγχος της κατανάλωσης, κ.α.
Το άλλο μισό της πειθαρχίας είναι αυτό που περνάει από τα μυαλά μας. Για να μπορέσουμε να είμαστε φθηνοί για τα αφεντικά, για να μπορέσουμε να είμαστε πειθαρχημένες στο τι και πόσο καταναλώνουμε, πρέπει να αναλάβουν δράση ένα κάρο ιδεολογικοί μηχανισμοί. Πρέπει οι γιατροί, οι δάσκαλοι και οι δημοσιογράφοι να μας πούνε πως είναι σωστό να ζήσουμε και να σκεφτόμαστε: χωρίς τσιγάρο, με το θερμοστάτη χαμηλά, με ευαισθησία για το περιβάλλον, με μπόλικα πατριωτικά ιδεώδη και αγάπη για το κράτος.
Αν τα παραπάνω δεν δουλέψουν επαρκώς – και συχνά δεν δουλεύουν – η τάξη επιβάλλεται με πιο παραδοσιακές μεθόδους, όπως τα γκλοπ των μπάτσων. Φυσικά, μην ξεχνάμε πως για όσους και όσες ανήκουν στον πάτο της εργατικής τάξης, π.χ. μετανάστριες και ρομά, το μενού περιλαμβάνει επιπλέον στρατόπεδα συγκέντρωσης, καταναγκαστική εργασία και σφαίρες.
Όλα αυτά δεν συμβαίνουν, προφανώς, γιατί τα αφεντικά είναι απλά και μόνο σκατόψυχοι κερδοσκόποι. Συμβαίνουν γιατί βρίσκονται σε μια μακροχρόνια κρίση που απειλεί την κερδοφορία και – εν τέλει – την ύπαρξη τους. Και εξαιτίας της τα κράτη, που είναι οι πολιτικοί εκπρόσωποι των αφεντικών, πλακώνονται μεταξύ τους σε κάτι που όλο και περισσότερο μοιάζει με παγκόσμιο πόλεμο.
Συνεπώς, ο φασισμός είναι η μορφή οργάνωσης των κρατών που προετοιμάζουν τις κοινωνίες τους για αυτόν τον πόλεμο. Είναι αυτή η μορφή, δηλαδή, που έχει πάρει το ελληνικό κράτος εδώ και αρκετά χρόνια. Ας το παίζει “εχθρός του φασισμού”, ας βάζει και κάναν ναζί στη φυλακή. Η ουσία είναι πως η Χρυσή Αυγή μπήκε φυλακή, μα οι φασίστες παραμένουν σ’ όλα τα πόστα. Ούτως ή άλλως, οι παρακρατικές συμμορίες δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, ένα μονάχα από τα εργαλεία που έχει στα χέρια του ο κρατικός μηχανισμός.
Ο φασισμός που αντικρίζουμε και πολεμάμε φοράει μόνο περιστασιακά το περιβραχιόνιο με τη σβάστικα. Τις περισσότερες φορές του αρκεί το εθνόσημο. Γι’ αυτό είναι προφανές ότι τα στημένα διλλήματα, τύπου “να συμμετέχει ή όχι ο Κασιδιάρης στις εκλογές”, μας αφήνουν παγερά αδιάφορες.
Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ
Παρατηρούμε πως όλο και περισσότερα πράγματα μεταφέρονται στην ψηφιακή σφαίρα: η εργασία, η εκπαίδευση, η κοινωνικοποίηση, ακόμα και η πολιτική. Δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό: όταν τα πάντα
διαμεσολαβούνται από κρατικά καλώδια και δίκτυα, μαντέψτε ποιος βγαίνει ωφελημένος.
Όμως η καρδιά αυτού του κόσμου συνεχίζει να χτυπάει στην αναλογική του εκδοχή. Στους θορυβώδεις δρόμους, τα ντεμοντέ παγκάκια και τις κακόφημες πλατείες. Κάπου εκεί ζούμε κι εμείς, κι ας νομίζουν ορισμένοι ότι αποτελούμαστε από pixels και bytes. Το κράτος, που είναι ο ισχυρότερος ορθολογικός μηχανισμός στον κόσμο, δεν αγνοεί αυτή μας την παραξενιά.
Έτσι, λοιπόν, ο φασισμός είναι πρώτα και κύρια μια προσπάθεια του κράτους να επιβληθεί εναντίον μας στο δημόσιο χώρο. Προσπαθεί να οργανώσει τους φίλους του, μικροαστούς και ρουφιάνους, και να χτυπήσει τους εχθρούς του, με τίμημα το ποιος κάνει κουμάντο εκεί έξω. Είναι ένα διακύβευμα κομβικό για την ομαλή λειτουργία ενός εμπόλεμου κόσμου.
Το είδαμε να συμβαίνει το 2012 με τον “Ξένιο Δία” και τις μαζικές φυλακίσεις μεταναστών εργατών. Το είδαμε το 2020 με αφορμή την διάδοση μικροβίων. Βασικά, έχουμε βαρεθεί να το βλέπουμε. Οι
μπάτσοι αποκτούν νέες αρμοδιότητες, οι ρουφιάνοι αρπάζουν νέες ευκαιρίες. Εμείς καταλήξαμε να κυκλοφορούμε με φύλλο πορείας, παρότι δεν πήγαμε ποτέ φαντάροι.
Το (όχι και τόσο) νέο έργο είναι να βαφτίζονται “εγκληματικότητα” διάφορες συνήθειες της εργατικής τάξης. Ξεκίνησε κάποτε με το να παρουσιάζονται όλοι οι οπαδοί σαν εν δυνάμει δολοφόνοι· η δυσφήμιση έπιασε τόπο μετους αθλητικούς νόμους (Ορφανού, Κοντονή, Αυγενάκη). Συνεχίζεται με πολλούς τρόπους. Πολυεθνικές παρέες μαθητών ΕΠΑΛ να βαφτίζονται φασίστες· πιτσιρικάδες που πίνουν κάνα μπάφο και παίζουν φάπες μεταξύ τους, να παρουσιάζονται ως “συμμορίες”· οι μητέρες τους να διασύρονται στα media ως ανεύθυνες. Δήμαρχοι και δημοσιογράφοι γκρινιάζουν συνεχώς για τις συμπεριφορές της εργατικής τάξης στις γειτονιές και τα σχολεία. Αυτό που θέλουν πραγματικά είναι μια κλούβα σε κάθε γωνία της πόλης, και τοίχους καθαρούς από τα δικά μας σημάδια· θέλουν μια πόλη που μοιάζει λίγο με στρατόπεδο και λίγο με νεκροταφείο.
Οι ναζί με τις σβάστικες και τις αιμοβόρες φωτογραφίες, όποτε ξεμυτίζουν, είναι απλά ένα κομμάτι αυτού του σχεδίου. Έρχονται για να τρομοκρατήσουν και να φιμώσουν την απείθαρχη εργατική τάξη, όταν δεν τα καταφέρνουν οι επίσημοι θεσμοί. Βέβαια, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα τα καταφέρουν και αυτοί. Αρκεί να θυμηθούμε τα εκατοντάδες πακέτα που έφαγε η Χρυσή Αυγή όταν την έβγαλαν στο πεζοδρόμιο πριν μια δεκαετία.
Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ
Ε, το κράτος και οι φίλοι του δεν παίζουν χωρίς αντίπαλο! Στο σχολείο και στη δουλειά, στα μέρη που είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε, εκεί αναγκαστικά τους δημιουργούμε και προβλήματα. Οι παρέες μας, τα μικρόφωνα και οι στίχοι, οι βαλβίδες και τα σπρέι, δεν είναι απλά τρόποι να περνάμε ευχάριστα τον ελεύθερο μας χρόνο. Είναι τρόποι για να την παλέψουμε, και ταυτόχρονα είναι εργαλεία σύγκρουσης και απειθαρχίας. Όσο περισσότερο είμαστε εμείς στους δρόμους, με τις συνήθειες μας και τις απόψεις μας, τόσο χάνουν έδαφος οι φασίστες, οι μπάτσοι και το κράτος, και το αντίστροφο.
Antifa είναι, λοιπόν, η δική μας μάχη για το δημόσιο χώρο. Δεν σημαίνει απλά να μισείς τους καραφλούς και τα σύμβολά τους, αλλά να στέκεσαι απέναντι στο κράτος στο συνολό του. Σημαίνει να χτίζουμε μια συλλογική δύναμη με την οποία κατακτούμε χώρο και παίρνουμε ανάσες μαζί.
Από αυτή την οπτική γωνία, καταλαβαίνουμε ότι οι μπογιές στους τοίχους και οι φάπες σε ναζί είναι μόνο κάποια κομμάτια του παζλ που λέγεται ταξικός πόλεμος. Το πιο κρίσιμο είναι να φτιάξουμε το παζλ συλλογικά και οργανωμένα.
