[Αφίσα που κολλήθηκε το Μάρτιο του 2020]
Αν οι ντόπιοι πολιτικοί εκπρόσωποι έχουν κάτι για να κατηγορήσουν τον ερντογάν αυτό είναι ένα: η κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, γιατί δίδαξαν πρώτοι τι θα πει «βάζω τους μετανάστες μπροστά για να τραβήξω την προσοχή». Αυτό έγινε στην Ειδομένη το 2015. Περιμένετε κανέναν να εγκαλέσει το ελληνικό κράτος για υποκρισία, τώρα που η «πατρίς δέχεται επίθεση»; Μπαα… Περιμένετε τώρα από κανέναν να πει για τις βυθισμένες – από το ελληνικό λιμενικό – βάρκες; Ή για τις εκατοντάδες βασανισμένων που πετιούνταν γυμνοί (κυριολεκτικά) στη τουρκική πλευρά του Έβρου; Μπαα… Τουρκική προπαγάνδα είναι αυτά.
Με τόσο know how επί του θέματος, τι καλύτερο για το ελληνικό κράτος να τεστάρει τις πολεμικές/εγκληματικές του αρετές. Δεν εννοούμε να βάλει μπρος τα τεθωρακισμένα. Εννοούμε τη δυνατότητά να στρατιωτικοποιεί την επικράτεια του και το δημόσιο λόγο με τρόπους που δεν αφήνουν κανέναν απ’ έξω. Και για άλλη μια φορά το ελληνικό κράτος τα πήγε περίφημα.
Έχει μια παραμεθόριο γεμάτη με παρακρατικούς έτοιμους να πάρουν τα όπλα (και τα τρακτέρ). Έχει τη μηχανή των μίντια (και των social) καλά λαδωμένη, έτοιμη να παράγει μαζικά και σε πραγματικό χρόνο τις ερμηνείες που μπετονάρουν την εθνική αφήγηση. Έχει τα πολιτικά κόμματα -δεξιά και αριστερά- που όποτε «η πατρίς κινδυνεύει» γίνονται ένα. Και προφανώς, έχει ως οπισθοφυλακή τους χιλιάδες χρήσιμους ηλίθιους που σνιφάρουν την εθνική ντόπα για να ξεχάσουν ότι τρώνε την μια σφαλιάρα (της ιστορίας) μετά την άλλη.
Εκεί βρίσκεται η επιχειρησιακή ετοιμότητα του ελληνικού κράτους. Είναι σταθερά προσανατολισμένη στα συμφέροντα των ελληνικών αφεντικών. Είναι η δήλωση συμμετοχής στους διακρατικούς καβγάδες που συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες στην γειτονιά τους. Είναι η δήλωση ότι θέλουν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματά όλο και περισσότερο με πολεμικό τρόπο.
Αυτός είναι ο ορατός, καθημερινός και εξόχως δολοφονικός ελληνικός ιμπεριαλισμός. Είναι η ενιαία και αδιαίρετη λογική του ελληνικού κράτους που διατρέχει οριζόντια και κάθετα την ιστορία του. Οριζόντια καθώς εξελίσσεται χρονικά και κάθετα συμπλέκοντας το σύνολο των υλικών σχέσεων που το συνέχουν. Όσο και να μοστράρει τα κανόνια του, ξέρει ότι είναι άχρηστα χωρίς αυτούς που θα τα σηκώσουν ή θα τα καμαρώσουν. Γι’ αυτό όσοι και όσες θέλουμε να λέμε ότι η ζωή μας δεν ανήκει στα αφεντικά και στο έθνος τους, δεν μπορούμε παρά να στεκόμαστε απέναντί με την ίδια πολεμική διάθεση.
