[Διαδήλωση στόμα-με-στόμα στις Συκιές, με την πολιτική ευθύνη του antifa selanik και του antifa mid-west, το Σάββατο 25 Μαΐου 2024]
Παρακάτω θα βρείτε την προκήρυξη που μοιράστηκε:
Τις τελευταίες μέρες οι μπάτσοι είχαν πολύ δουλειά στην συμπρωτεύουσα: έκαναν έλεγχο σε πάνω από 200 πιτσιρίκια. Η συντριπτική πλειοψηφία ήταν πολυεθνικά παρεάκια ανηλίκων που απλά βόλταραν στις γειτονιές τους. Τα “σπουδαία” αστυνομικά ευρήματα ήταν συλλήψεις μεταναστών (για χαρτιά προφανώς) και κάνα δυο τσιγάρα, που βρέθηκαν μετά από εξευτελιστικούς ελέγχους στα εσώρουχα δεκαπεντάχρονων. Ο στόχος δια στόματος ΓΑΔΘ ήταν “η συλλογή στοιχείων τα οποία θα αποτελέσουν αντικείμενο αξιολόγησης, αξιοποίησης και διερεύνησης για το σχεδιασμό στοχευμένων δράσεων σε περιοχές όπου διαπιστώνεται συσσώρευση περιστατικών ανήλικης παραβατικότητας”.
Με λίγα λόγια μια μαζική επίθεση του κράτους στην νεολαία της πόλης, η οποία χτυπάει τυφλά όποιον και όποια αράζει σε πάρκα και πλατείες, κάνει άσκοπες βόλτες εδώ κι εκεί για “να δει τι παίζει” και γενικά δεν ταιριάζει στο κρατικό αφήγημα που μας θέλει είτε δουλειά, είτε φροντιστήριο, είτε σπίτι. Αν δεν είσαι φτωχάντζα και περνάς τα απογεύματα σου σε λέσχες golf στο Πανόραμα ή σε καμιά κυριλέ καφετέρια που ο φρέντο κοστίζει 4,5 ευρώ, τότε κανένα πρόβλημα, πιές ή πούλα όσο μαύρο θες.
Οι άνωθεν αστυνομικές επιχειρήσεις όπως πάντοτε συνοδεύονται με ένα κάρο άρθρα και δημοσιέυματα, τα οποία μοναδικό στόχο έχουν να λασπολογήσουν, να τρομοκρατήσουν και τέλος να πειθαρχήσουν όλους εμάς, μικρούς και μεγάλους. Γιατί όπως ξέρουμε, μετά το σχολείο- φροντιστήριο- σπίτι ακολουθεί το στρατός- δουλειά- οικογένεια. Δηλαδή τα κεφάλια μέσα και τουμπεκί για όλη τη σκατίλα που μας επιφυλάσσει το κράτος από τη μέρα που γεννιόμαστε μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνουμε.
Γιατί τα λέμε όμως όλα αυτά; Όπως όλοι γνωρίζουμε, λίγο καιρό πριν, ψηφίστηκε ο νέος Ποινικός Κώδικας. Το νομοθέτημα αυτό φέρνει διάφορες αλλαγές: οι πόρτες της φυλακής ανοίγουν διάπλατα για όσους καταδικάζονται για πλημμελήματα, οι μικρές ποινές μπορούν να αντικαθίστανται με ”κοινωφελή” καταναγκαστική εργασία και η παραγωγικότητα της βιομηχανίας καταστροφής ζωών που λέγεται Δικαιοσύνη μεγαλώνει.
Βέβαια, η αντίληψη πως η ζωή αλλάζει από νόμους που ψηφίζονται και από νόμους που δεν ψηφίζονται, είναι μια αντίληψη κάπως… φθηνή! Πριν φτάσει να κατατεθεί στη Βουλή ο νέος Ποινικός Κώδικας, είχαν επιβληθεί μια σειρά από κρατικές καινοτομίες, οι οποίες είχαν γίνει νόμος στο λεγόμενο “πραγματικό σύνταγμα”: στην καθημερινότητα της ταξικής σύγκρουσης. Αυτές οι καινοτομίες είχαν την στήριξη όλου του πολιτικού συστήματος της χώρας, δηλαδή ακόμη και των κομμάτων που τώρα καταψηφίζουν ηχηρά τον νέο ΠΚ.
Το θέμα, λοιπόν, έχει μια πρόσφατη ιστορία. Λέγεται ποινικοποίηση των συνηθειών της εργατικής τάξης, και δεν έχει στόχο ντε και καλά να αλλάξουμε συνήθειες, αλλά οι συνήθειες και η ζωή μας να χρήζουν συνεχούς αστυνομικής επιτήρησης. Αυτή η πρόσφατη ιστορία συνοψίζεται σε διάφορες κωδικές ονομασίες: “συμμορίες ανηλίκων”, “βία στα σχολεία”, “διαλυμένες οικογένειες”, “κακοποίηση ανηλίκων”, “ανεύθυνες μανάδες”, “εγκληματίες οπαδοί”. Όλα αυτά, δηλαδή, με τα οποία μας βομβαρδίζουν καθημερινά από τις οθόνες. Ξεκίνησαν ως σήματα κινδύνου που προκαλούν “ηθικό πανικό”, έπειτα έγιναν μπατσικές επιχειρήσεις τις οποίες χειροκροτούσαν οι ρουφιάνοι, και τώρα πέρασαν στο ΦΕΚ.
Εμείς λοιπόν όταν ακούμε “ανήλικη παραβατικότητα” και “συμμορίες ανηλίκων” βλέπουμε πιτσιρίκια που δεν ψήνονται για το πλάνο που έχει φτιάξει το κράτος για αυτές και για αυτούς. Όταν ακούμε “ανεύθυνες μανάδες” βλέπουμε τύπισσες που δεν την βγάζουν και δεν την παλεύουν μέσα στην ασφυκτική αγία ελληνική οικογένεια και όταν λένε για “εγκληματίες οπαδούς” ξέρουμε πως μιλάνε για όσους και όσες γουστάρουν να πάνε γήπεδο, να πιουν μπύρες και να φωνάξουν συνθήματα για την ομάδα τους.
Το ελληνικό κράτος φυσικά δεν μας στοχοποιεί ούτε από φετίχ, ούτε από κακία. Είναι ένα κράτος που ταλανίζεται από πολύχρονη κρίση, ένα κράτος στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Έτσι, είναι υπαρξιακό ζήτημα το να διαχειριστεί την εργασία και την καθημερινότητά μας με στρατιωτικούς όρους. Να τι είναι, τελικά, η οικονομία πολέμου, για την οποία ακούμε από το 2020! Να που φάνηκαν χρήσιμα, τελικά, τα “κοινωφελή” προγράμματα εργασίας του ΟΑΕΔ για τα οποία ακούμε από το 2010. Να λοιπόν, γιατί η βενζίνη σκαρφαλώνει στα 2 ευρώ κάθε τρεις και λίγο, και τα σούπερ μάρκετ θυμίζουν όλο και πιο πολύ σε φαρμακεία. Ένα κράτος χωμένο με τα μπούνια στους διεθνείς ανταγωνισμούς φροντίζει αρχικά για το γέμισμα των κρατικών ταμείων με λεφτά από τις τσέπες μας και ύστερα φροντίζει με κάθε τρόπο να βγάλουμε τον σκασμό. Συνεπώς, οικονομία πολέμου συνοπτικά, είναι η πόλη να μοιάζει με στρατόπεδο και εμείς με καραβανάδες.
Αν κοιτάξουμε και πιο πίσω, θα δούμε ότι η ποινικοποίηση της εργατικής τάξης (και ιδιαίτερα της νεολαίας της) έχει και αυτή την ιστορία της: οι “τοξικομανείς” και το πέσιμο στους τεκέδες, οι “τέντυ-μπόης” και ο Νόμος 4000, οι “καμικάζοι”, οι “χούλιγκανς”, οι “σατανιστές” οι “αλλοδαποί- εγκληματίες”, οι “μπαχαλάκηδες” του Δεκέμβρη. Αν μη τι άλλο, ξεχειλίζουμε από στυλ. Φαντάζεστε να μας έλεγαν “νοικοκυραίους”;
Επειδή λοιπόν “νοικοκυραίοι” δεν είμαστε και ούτε σκοπεύουμε να γίνουμε, επιλέγουμε να τριγυρνάμε παρέα με άλλες και άλλους με τα ίδια μυαλά με εμάς, να αράζουμε σε πάρκα και πλατείες, να πηγαίνουμε στο γήπεδο, να φοράμε μαύρα και κουκούλες, να μην τρώμε τον παπά που μας σερβίρει το κράτος, η τιβί και το τουίτερ και να μιλάμε. Να βρισκόμαστε, να φτιάχνουμε συλλογικές αφηγήσεις για τον κόσμο, να γράφουμε κείμενα, να κολλάμε αφίσες και να μην το βουλώνουμε ούτε μπροστά στους μπάτσους ούτε μπροστά στον απλό καθημερινό φασίστα της γειτονιάς μας. Και αυτό γιατί ξέρουμε πολύ καλά ποιές και ποιοί είμαστε: η πολυεθνική εργατική τάξη αυτής της πόλης που δεν θα την “κάνει καλά” ούτε το κράτος, ούτε η δεξιά, ούτε φυσικά η αριστερά. Είμαστε αντιφασίστες και αντιφασίστριες, και οι τοίχοι, οι πλατείες, τα πάρκα και οι γειτονιές μας, όπως και οι ζωές μας, μας ανήκουν.
