[Αφίσα που κολλήθηκε τον Ιανουάριο του 2014]
Ο αντιφασισμός ή θα είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης ή δεν θα είναι τίποτα.
Έχουν περάσει περίπου τέσσερις μήνες από τότε που η υπόθεση της χ.α. “έχει πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης”. Η επιχείριση περιορισμού της γνωστής παρακρατικής συμμορίας περιελάμβανε καταρχήν δύο βασικές αιχμές.
Η πρώτη, εξόχως θεαματική και μιντιακή έχει να κάνει με τον όψιμο αντιναζισμό που άρχισε μοστράρει το κράτος. Με τον ίδιο τρόπο που στο trademark χ.α. κεφαλαιοποιήθηκε ένα μεγάλο κομμάτι του μικροαστικού φασισμού, το κράτος επιδιώκει να κεφαλαιοποιήσει τον κοινωνικά διάχυτο αντι-χρυσαυγητισμό σαν ο γενικός διαμεσολαβητής. Αυτό το τελευταίο αφορά τόσο τους ακροδεξιούς κυβερνώντες όσο και τα κόμματα της αριστεράς του κράτους που έσπευσαν να πανηγυρίσουν μια υποτιθέμενη αντιφασιστική νίκη, έχοντας πάντα το βλέμμα στις κάλπες και τις “αντιναζί” ψήφους.
Η δεύτερη βασική αιχμή ήταν από την αρχή ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα στους παρακρατικούς μηχανισμούς. Χωρίς να γνωρίζουμε σε ποια ακριβώς έκταση συμβαίνει αυτό το τελευταίο, μπορούμε να εκτιμήσουμε κάποια από τα αποτελέσματα του. Η χ.α. ή οποιοδήποτε άλλο φασιστο-trademark του κοινοβουλίου δεν θα μπορεί πλέον να διαφημίζει τις βίαιες φασιστικές ενέργεις σαν δικές του, θα πρέπει να είναι φαινομενικά πιο “σοβαρό”. Με ένα τέτοιο ¨”νοικοκύρεμᔨ, εκτός από μια καλύτερη διεθνή εικόνα ενόψει ελληνικής προεδρίας της ε.ε., το κράτος επιδιώκει να συγκαλύψει το γεγονός ότι οι παρακρατικές συμμορίες πάντα δρούσαν και δρουν με τις πλάτες του ίδιου του κράτους των κομμάτων και της αστυνομίας.
Κοιτώντας τώρα προς τα πίσω, αμέσως μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα διάφοροι “κρατικοί παράγοντες” – βιτρίνες του βαθέως κράτους, μέσα στην παραζάλη της θεωρίας των δύο άκρων, εξέφραζαν τον υποτιθέμενο φόβο τους για αντίποινα· και αντίποινα στα αντίποινα και πάει λέγοντας… Αυτή η πολιτική που μετράει πτώματα από τη μία και πτώματα από την άλλη ήταν από την αρχή η τρίτη και όχι τόσο φανερή αιχμή. Ήταν και είναι η ευχή και το σχέδιο όσων με χαρά την προανείγγηλαν. Η διπλή δολοφονία στο Ν. Ηράκλειο ήρθε να επιβεβαιώσει ότι κάποιοι υποτιθέμενοι “απελευθερωτές – εκδικητές” είναι διατεθιμένοι να μπουν σε αυτό τον κύκλο των αντιποίνων.
Τέτοιες ενέργειες επιδιώκουν να εκφράσουν, δηλ. να μεσολαβήσουν τον αντιναζισμό στην πιο ακραία μιλιταριστική του εκδοχή. Μια τέτοια μεσολάβηση, εφόσον γίνει αποδεκτή, το μόνο που μπορεί να αποφέρει είναι από τη μία φοβισμένους και από την άλλη χειροκροτητές… Το κράτος και τα αφεντικά έχουν κάθε λόγο να θέλουν να μένουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας φοβισμένοι, αδύναμοι απέναντι στην υποτίμηση της εργασίας και των ζωών μας.
Για να μην ξεχνιόμαστε: όλα αυτά εξελίσσονται την ίδια στιγμή που η πολυεθνική εργατική τάξη λεηλατείται, την ίδια στιγμή που ο αντι-εργατικός φασισμός του κράτους εκδηλώνεται με σφοδρότητα. Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον “Ξένιο Δία”, μέχρι την κομμάτι – κομμάτι υποβάθμιση των δομών της υγείας, της εκπαίδευσης και του “κράτους πρόνοιας”. Από τους χαμηλούς ως και ανύπαρκτους μισθούς μέχρι τις απολύσεις, τις διαθεσιμότητες και τις επιστρατεύσεις· και όλα αυτά στο όνομα της “εθνικής σωτηρίας”. Ο πλούτος των περιεχομένων του εργατικού αντιφασισμού δεν εξαντλείται στην αντιπαράθεση με τους μαχαιροβγάλτες τραμπούκους, ούτε μπορεί να δείχνει αυτούς ως αποκλειστικούς υπαιτίους.
Ο αντιφασισμός οφείλει να είναι μια υπόθεση αδιαπραγμάτευτα εχθρική απέναντι στις μεσολαβήσεις και τις μεθοδεύσεις του κράτους και των αφεντικών, να είναι δηλαδή αυτόνομος και μαχητικός. Ο αντιφασισμός οφείλει να είναι υπόθεση των ίδιων των εργατών και των εργατριών, να είναι δηλαδή εργατικός. Στο τέλος – τέλος είναι οι δικές μας οι ζωές που παίζονται εδώ, είναι η εργασία εκατομμυρίων προλεταρίων που λεηλατείται για να ξεπεράσουν τα αφεντικά την κρίση τους. Σε αυτόν τον – ταξικό – πόλεμο έχουμε ήδη πάρει θέση.
