[Αφίσα που κολλήθηκε τον Ιούλιο του 2014]
ΠΙΟ ΦΤΗΝΟΙ; ΓΙΝΕΤΑΙ!
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΟΙΝΩΦΕΛΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ VOUCHER “ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ” ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ.
Θέλεις να δουλεύεις αλλά να μην θεωρείσαι εργαζόμενος; Να μην έχεις εργασιακά δικαιώματα; Να μην μπορείς να απεργήσεις; Να μην παίρνεις ένσημα; Να πληρώνεσαι μήνες μετά; Να λήγει η ασφάλιση σου την τελευταία μέρα της εργασίας σου; Να παίρνεις λιγότερα και από τον πετσοκομμένο βασικό; Να απειλείσαι με τον φόβο της ανεργίας; Να τρως στη μάπα ψέματα για μονιμοποιήσεις και “κανονικές” προσλήψεις μετά το πεντάμηνο; Να μην ξέρεις ποιος από όλους αυτούς είναι το αφεντικό σου (ο ΟΑΕΔ, τα ΚΕΚ, η Επιχείριση, το Υπουργείο);
Κράτος και αφεντικά πάντως αυτό θέλουν, γιατί απ’ ότι φαίνεται κάθε άλλο παρά βάρος τους είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων. Δεν θέλουν να καταπολεμήσουν την ανεργία, αλλά να την χρησιμοποιήσουν για να μας υποτιμήσουν. Ο στόχος τους είναι ένα φθηνότερο, τσακισμένο ψυχολογικά προλεταριάτο, που δεν θα θυμάται καν επιδόματα και διεκδικήσεις και θα λέει και ευχαριστώ για τα ψίχουλα. Κεντρικό ρόλο σε αυτό παίζει ο ΟΑΕΔ, που από προνοιακός μηχανισμός (επιδόματα ανεργίας κτλ) έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο γραφείο που καταγράφει και “μοιράζει” τις στρατιές ανέργων. Μέσω αυτού οι δήμοι και τα νοσοκομεία καλύπτουν θέσεις πάγιων αναγκών, θέσεις που έχουν προκύψει από τις συνεχείς απολύσεις/διαθεσιμότητες. Γραφεία και μαγαζιά αφεντικών (που δεν ψήνονταν και πολύ να τα σκάνε) προσλαμβάνουν εργαζόμενους τσάμπα, τους λεγόμενους ωφελούμενους και ωφελούμενες. Ας μην γελιόμαστε. Οι μόνοι που έχουν “ωφέλεια” από αυτή την ιστορία είναι τα κάθε λογής αφεντικά κι όσο κι αν θέλουν να μας πλασάρουν την ιδέα ότι για την υποτιθέμενη “αποτυχία” μας η ευθύνη είναι δική μας, δεν θα μας πιάσουν κορόιδα. Γιατί εμείς ξέρουμε ότι τα κάθε είδους προγράμματα κατά της ανεργίας ούτε χάρη από το κράτος είναι, ούτε παροδική συνθήκη, αλλά κομμάτι της άγριας επίθεσης των αφεντικών στην τάξη μας και τίποτα λιγότερο από την φασιστική διαχείριση της ίδιας μας της ζωής. Την κεντρική, με αδιαπραγμάτευτους όρους, στρατιωτική διαχείριση της εργασίας από το κράτος με καταγραφή, έλεγχο, αξιολογήσεις και εκβιασμούς.
Εμείς όμως, εργαζόμενες και άνεργοι, σε πεντάμηνα προγράμματα ή όχι, δεν θα τα βγάλουμε πέρα μόνες και μόνοι. Θα οργανωθούμε και θα αντισταθούμε ενάντια στην υποτίμηση μας με βάση τα κοινά μας εργατικά συμφέροντα!
