[Προκήρυξη που τυπώθηκε από το antifa selanik το Μάιο του 2022 σε 2.000 αντίτυπα]
Εδώ και δέκα χρόνια η ίδια μαλακία
Ακόμα κι αν ο ιός έγινε τζούφιος και τα εμβόλια “δημόσιο αγαθό”, αυτή η πολυπόθητη επιστροφή στην κανονικότητα πάει κατά διαόλου. Τώρα πια είναι εμφανές πως ο εγκλεισμός και η εντεινόμενη πειθαρχία που φάγαμε στη μάπα δεν είχε οποιαδήποτε σχέση με την προστασία μας από κάποια ασθένεια. Τα αφεντικά μας έχουν να διαχειριστούν μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Προσπαθούν να τη βγάλουν καθαρή σε έναν κόσμο που όλο αλλάζει προς το χειρότερο και οι μόνες λύσεις που προσφέρονται (εδώ και 100 και βάλε χρόνια) είναι οι εξής δύο: από τη μία προσπαθούν να είναι πιο ανταγωνιστικοί και προστατευμένοι από τους εχθρούς τους (βλ. άλλα κράτη) κι από την άλλη κάνουν κόλαση την καθημερινότητα της εργατικής τάξης, δηλαδή την δική μας καθημερινότητα.
Το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί πετυχημένα αυτή την τακτική από το 2010. Τότε ο μπαμπούλας δε λεγόταν ιός, αλλά χρέος που απαιτούσε “κι άλλες θυσίες”. Η “πανδημία” που έσκασε το 2020, δεν είναι παρά το νέο μοντέλο διαχείρισης της κρίσης από τα κράτη, του ελληνικού συμπεριλαμβανομένου. Για την ακρίβεια, είναι ο πιο πρόσφατος τρόπος που το ελληνικό κράτος και τα αφεντικά προσπαθούν να διαχειριστούν την κρίση τους μέσω διακρατικών ανταγωνισμών και υποτίμησης της εργατικής τάξης.
Με λίγα λόγια, καπιταλιστική κρίση, πόλεμος και πειθαρχία. Αυτοί ήταν οι πραγματικοί λόγοι κι οι τρόποι που επιστρατεύτηκαν στην προσπάθεια να μας χώνουν μέτρα εδώ και δυόμιση χρόνια. Οι καραντίνες, τα τρομοδελτία, οι επιδοτήσεις στα αφεντικά για να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους, οι ουρές στα σούπερ μάρκετ, το 13033 και οι μπάτσοι δεν ήταν, σε καμία περίπτωση, για το καλό μας. Ήταν η εντατική απάντηση του ελληνικού κράτους στους μπελάδες του, είτε βρίσκονται μέσα είτε έξω από τα σύνορα.
Μπορεί με την επιστροφή στην κανονικότητα να έχουν κάνει όλοι τουμπεκί για ότι περάσαμε, όμως ότι έγινε αυτά τα χρόνια δεν ξεγράφεται. Κάποια από αυτά τα μέτρα έχουν γίνει καθημερινότητα και όταν χρειαστεί ξανά, τα υπόλοιπα μέτρα θα εφαρμοστούν με πολύ πιο αποτελεσματικό τρόπο. Τώρα πια, περισσότερο από ποτέ, μοιάζει φυσιολογικό ένας πολιτικός να οργανώνει παρέα με έναν γιατρό (με περγαμηνές στον έλεγχο της δημόσιας τάξης, όχι αστεία!) το πως και πότε πρέπει να κυκλοφορούμε, να εργαζόμαστε, κλπ.* Έχει γίνει ρουτίνα το να βγαίνουν αριστεροί και δεξιοί παρέα στα κανάλια για να κράξουν ως συνωμοσιολόγο κι αντικοινωνικό όποιον και όποια δε βαράει 4 εμβόλια ή τολμάει να αμφισβητεί την κρατική αλήθεια. Θεωρείται λογικό ο υπουργός υγείας να καθορίζει πόσο θα εγκλωβιστούν οι γυναίκες μέσα στα σπίτια φέροντας εις πέρας όλη την οικιακή εργασία – που προφανώς κανείς τους δεν αναφέρει ως κανονικότατη εργασία. Όπως εξίσου είναι κλάιν, οι μετανάστες και οι μετανάστριες να ελέγχονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με βιομετρικές κάμερες. Για να μην πούμε και για τις 150 συσκευές που υπάρχουν γύρω μας ικανές να στείλουν σήμα στο κράτος για το τι καταναλώνουμε και που κυκλοφορούμε. Όσο για τα “κινήματα”, έχουν κατοχυρώσει για τα καλά ως αίτημα τους τον όλο και περισσότερο κρατικό έλεγχο.
Δεν είναι τυχαίο, που εδώ και τόσο καιρό, ό,τι απαγορεύτηκε “για λόγους δημόσιας υγείας” αφορούσε τους τρόπους μας και τις συνήθειες μας. Δεν είναι τυχαίο που τα πάρκα που αράζουμε, οι λαϊκές που ψωνίζουμε, τα διαλείμματα στη δουλειά και το σχολείο ήταν αυτά που υποδείχθηκαν εξαρχής ως εστίες υπερ-μετάδοσης. Και τελικά, δεν είναι τυχαίο που όλα αυτά κατέληγαν να γεμίζουν το 24ωρο με χιλιάδες νέες διαταγές και φυσικά με άλλους τόσους μπάτσους που θα τις επιβάλλουν. Χρήσιμες στοχοθεσίες, που λέτε, που φοριούνται σε όλες τις κρίσεις που ακολούθησαν μετά την “υγειονομική”.
Α. Η εγκληματική νεολαία
Όλοι όσοι μας ενημερώνουν για την καθημερινότητα γύρω μας, δηλαδή (αλήτες ρουφιάνοι) δημοσιογράφοι, κοινοβούλιο και κοινωνικά κινήματα, πιπιλίζουν την ίδια καραμέλα: η σημερινή νεολαία, οι χούλιγκανς και όλα τα ΕΠΑΛ μετασχηματίστηκαν μέσα στην καραντίνα σε συμμορίες ή φασιστικές γκρούπες και σουλατσάρουν ανενόχλητοι στις γειτονιές μας. Γιατί αν δεν το πήρατε πρέφα “η κρίση γεννά εγκληματίες”. Τι πρωτότυπο! Όλο αυτό το παραμύθι που στήνεται βγάζει νόημα αν σκεφτούμε το εξής: τι κάνει το ελληνικό κράτος εν μέσω κάθε καπιταλιστικής κρίσης; Καταρχάς, κοιτάει τα κιτάπια του, κάνει τις κινήσεις του και ψάχνει να βρει όλους τους ρουφιάνους φίλους του που θα στηρίξουν το σχεδιασμό του. Στη συνέχεια, κάνει τις προσθαφαιρέσεις του, μετράει τις «αντοχές» του και δείχνει τα δόντια του σε όλους εμάς τους «αντικοινωνικούς» που έχουμε γραμμένο κάθε μέτρο και εντολή που μας φοριέται καπέλο. Γι’ αυτό, λοιπόν, συμβαίνει η διαπόμπευση στα media και οι εκκλήσεις για περισσότερους μπάτσους στις γειτονιές μας. Κάθε είδους σχεδιασμός για την περαιτέρω υποβάθμιση της καθημερινότητάς μας βοηθάει το κράτος, γιατί ξέρει πως σήμερα οι εχθροί του αρχίζουν να πληθαίνουν και πρέπει να τους δαιμονοποιήσει και να τους δείξει με το δάχτυλο.
Β. Oι φυσικές καταστροφές
Όπως γνωρίζουμε, η υποτιθέμενη περιβαλλοντική κρίση προϋπήρχε της υποτιθέμενης υγειονομικής. Όμως τα τελευταία χρόνια που ζήσαμε παρέα με τον serial killer ιό, η πρώτη απέκτησε άλλη αξία. Πάει η περίοδος που έβρεχε και παίρναμε ομπρέλα. Δύο χειμώνες τώρα, το ελληνικό κράτος με την κάθε ψιχάλα μας ενημερώνει για το που επιτρέπεται να βγαίνουμε και μέχρι πότε. Δύο καλοκαίρια τώρα, κάθε πυρκαγιά σε δάσος συνοδεύεται με απαγόρευση κυκλοφορίας και μηνύματα 112 για να είμαστε σε επιφυλακή για εκκένωση. Όλως τυχαίως, οι καινοτομίες διαχείρισης των υποτιθέμενων περιβαλλοντικών κρίσεων βάζουν τον κρατικό έλεγχο στο επίκεντρο. Ε αυτό, λοιπόν, ταιριάζει γάντι με ό,τι ζούμε από τον Μάρτιο του ‘20. Και καθόλου τυχαία οι φυσικές καταστροφές, που όπως λένε μας απειλούν, συνοδεύονται από διακοπές ρεύματος και εκκλήσεις για να καταναλώνουμε λιγότερο για ρεύμα και θέρμανση.
Γ. Ο πληθωρισμός και η ενέργεια
Εδώ και δύο χρόνια, τα κράτη άνοιξαν την κάνουλα και έδιναν με το τσουβάλι χρήματα με μόνο στόχο να στηρίξουν τα αφεντικά τους και να προστατευτούν από τους ανταγωνιστές τους, δηλαδή τα άλλα κράτη. Το πρώτο πράγμα που έγινε με το που “άνοιξαν” πάλι οι οικονομίες ήταν να πάνε οι τιμές στο θεό. Και αυτό γιατί κάθε αφεντικό φρόντισε να καλύψει τη χασούρα εις βάρος άλλων. Αυτό το έκαναν όλα τα αφεντικά με απόλυτη ακρίβεια από τον μανάβη στη γειτονιά μέχρι τον μεγαλύτερο παραγωγό φυσικού αερίου. Η ευγενής τάξη των ελλήνων εμπόρων φρόντισε, αφού όλοι λένε ότι ανεβαίνουν οι τιμές, να κρατάει τις τιμές όσο πιο ψηλά πάει για να κερδοφορεί στις πλάτες μας. Έτσι, τα ντόπια αφεντικά προστατεύουν την κερδοφορία τους από το ασταθές εξωτερικό περιβάλλον, που όσο πιο στριμόκωλο γίνεται τόσο πιο πιθανό είναι η λύση στο τέλος να έρθει με τα όπλα.
Τα κρατικά μέτρα που μας συντροφεύουν από την κρίση χρέους ως τις υγειονομικές και περιβαλλοντικές κρίσεις, τώρα εφαρμόζονται πια χωρίς περιστροφές για την προστασία του ελληνικού κράτους και των αφεντικών του:
– Οι τιμές ανεβαίνουν στα ύψη κι εμείς παλεύουμε με το ρεύμα και μετράμε τα λεφτά για την μπύρα και τα τσιγάρα. Συνεπώς, μπορεί ο μισθός να μην έπεσε, αλλά με αυτόν πια αγοράζουμε σχεδόν τα μισά πράγματα σε σχέση με ένα χρόνο πριν.
– Το ελληνικό κράτος το οποίο εισάγει το μεγαλύτερο ποσοστό της ενέργειας που καταναλώνει, φροντίζει να μας ενημερώνει με κάθε τρόπο πως η μόνη λύση για τους λογαριασμούς ρεύματος και αερίου, είναι εμείς να ξοδεύουμε λιγότερο. Έτσι, μειώνει την έκθεση του στο να αγοράζει ενέργεια σε υψηλές τιμές.
– Τα επιδόματα που μας δίνανε για να τη βγάλουμε στην υποτιθέμενη υγειονομική κρίση, έχουν μετατραπεί σε επιδόματα για ρεύμα, βενζίνη και σούπερ μάρκετ. Μήπως θα δινόταν κανάς μισθός για να τη βγάζουμε σαν άνθρωποι; Μπα! Με αυτό τον τρόπο, το ελληνικό κράτος θα ξέρει πως θα ξοδεύουμε τα χαρτζιλίκια που μας δίνει και θα διασφαλίζει πως θα είμαστε ικανοί ίσα ίσα για να πηγαίνουμε στη δουλειά την επόμενη μέρα. Αφήστε που το κρατικό χαρτζιλίκι δίνει στα αφεντικά την τέλεια δικαιολογία για να μην μας πληρώνουν μεγαλύτερους μισθούς.
– ”Όλα αυτά τα οικονομικά μέτρα” αντιμετώπισης του ιού έγιναν τώρα κυριολεκτικά μέτρα προστασίας της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας. Σήμερα, το επιδοτούμενο κλείσιμο επιχειρήσεων για τον ιό έχει γίνει επιδότηση για τα λειτουργικά έξοδα των αφεντικών, ώστε να προστατευθούν από τον διεθνή ανταγωνισμό. Όλα αυτά τα λεφτά για τα ελληνικά αφεντικά, βγαίνουν από τα κρατικά ταμεία που είναι μείον εδώ και δυο χρόνια. Μαντεψτε ποιοι και ποιες θα κληθούν να πληρώσουν την επόμενη κρίση χρέους…
– Οι ουρές στις οποίες στηνόμασταν με τις ώρες στα σούπερ μάρκετ και τις τράπεζες έμοιαζαν παράνοια. Ακόμη πιο παράνοια ήταν να πρέπει να συμπληρώνεις όλα τα στοιχεία σου στο gov.gr για ένα επίδομα. Αλλά ελάτε που τώρα θα μοιάζει εξαιρετικά λογικό να στηνόμαστε με το δελτίο για το σούπερ μάρκετ χωρίς πανικό και να συμπληρώνουμε το αμκα μας για 30 ευρώ δελτίο στη βενζίνη. Είναι πια ξεκάθαρο πως τα παρανοϊκά μέτρα της περιόδου του ιού, δείχνουν τον τρόπο που το ελληνικό κράτος θα μας διαχειρίζεται σε περίοδο κρίσης και οξυμένων διακρατικών ανταγωνισμών.
Δ. Προετοιμασία για πόλεμο
Για να συνοψίσουμε: η διαχείριση της κρίσης από το ελληνικό κράτος είναι πόλεμος εναντίον μας, εναντίον της εργατικής τάξης. Οι δημοσιογράφοι που ουρλιάζουν για την εγκληματικότητα, οι κοινωνιολόγοι που παραληρούν για το πόσο αντικοινωνικοί είμαστε, οι μετεωρολόγοι και οι επιδημιολόγοι που μας λένε να καβατζωθούμε στα σπίτια μας, οι μπάτσοι που μας κάνουν ψαχτήρια με κάθε ευκαιρία, οι πολιτικοί που μας κουνάνε το δάχτυλο και τόσα άλλα ακόμα είναι τα οργανικά κομμάτια του ελληνικού κράτους που όσο προοδεύει τόσο πιο φασιστικό γίνεται. Όλα τα μέτρα διαχείρισης της κρίσης δεν είχαν ποτέ στόχο έναν ιό ή μια μπόρα, παρά μόνο την πολεμική εκπαίδευσή μας. Να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα, να μαθαίνουμε να υπακούμε στρατιωτικά σε κρατικές εντολές, να στηνόμαστε με πειθαρχία σε ουρές, να ζούμε με δελτίο και γενικά να βγάζουμε το σκασμό.
Ο “πόλεμος ενάντια στον ιό” ήταν η αρχή της έντασης του πολέμου ενάντια στην εργατική τάξη. Κάπως έτσι, σχεδιάζεται η συμμετοχή μας σε συνθήκες (κανονικού) πολέμου. Στην Ουκρανία, που είναι το πιο πρόσφατο επεισόδιο ενός τέτοιου πολέμου, τα διάφορα επίθετα που συνόδευαν την λέξη “κρίση” έχασαν το νόημά τους. Αυτό που έμεινε ήταν η πειθαρχία και η σύγκρουση. Το ελληνικό κράτος συμμετέχει σε αυτόν τον πόλεμο με οικονομικά μέτρα διαχείρισης που πέφτουν στις πλάτες μας, με αποστολές όπλων, με το να εξοπλίζεται σαν αστακός και με το να προστατεύει τα αφεντικά του. Πάνω απ’ όλα, όμως, προετοιμάζεται για τα δικά του πλακώματα στην ανατολική μεσόγειο, τα οποία είναι ζωτικής σημασίας γι’ αυτό. Και όσο η διεθνής κατάσταση θα γίνεται πιο απειλητική, στόχος θα είναι να μπορεί να έχει λόγο και πάτημα στη “γειτονιά” του (αλλά και ευρύτερα) με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ότι έχουμε είμαστε εμείς και η απειθαρχία μας
Ξεχάστε τα μικρόβια και την διασπορά τους, ξεχάστε τις “φονικές κακοκαιρίες” και κάθε μυθικό εχθρό που προβάλλουν δεξιοί και αριστεροί. Ο πραγματικός εσωτερικός εχθρός του ελληνικού κράτους είμαστε εμείς: η πολυεθνική εργατική τάξη. Οι συνήθειές μας, οι δρόμοι που τριγυρνάμε, οι πλατείες που αράζουμε. Είναι η αναπόφευκτη απειθαρχία μας στις πόλεις που μοιάζουν με στρατόπεδα.
Είναι ανάγκη μας να καταλάβουμε από κοινού τι συμβαίνει, κι όχι κλεισμένοι στο καβούκι μας να ακούμε τις ερμηνείες των ειδικών. Είναι ο καιρός να φτιάξουμε τις δικές μας συλλογικές ερμηνείες για τον κόσμο και την πορεία που παίρνει. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη μπροστά σε όσα ακολουθήσουν, με ταξικό μίσος και αυτόνομη antifa οργάνωση. Να προκαλέσουμε πονοκέφαλο στα αφεντικά και να βρούμε τρόπους να την παλέψουμε, κάνοντας ξανά το αυτονόητο: φτύνοντας τις κρατικές διαταγές!
* Η συνεργασία γιατρών – μπάτσων στην επιβολή της δημόσιας τάξης εις βάρος της τάξης μας δεν είναι, βέβαια, καινούργια υπόθεση. Ενδεικτικά, αναφέρουμε την υπόθεση διαπόμπευσης των οροθετικών σεξεργατριών το 2012, με μπροστάρη το ΚΕΕΛΠΝΟ (που σήμερα ονομάζεται ΕΟΔΥ).
