[Αφίσα που κολλήθηκε το Μάρτιο του 2020]
Ό,τι κατακλύζει την “πραγματικότητά” μας γύρω από την ταινία τρόμου, με όνομα covid 19, δεν είναι τελείως πρωτόγνωρο. Ακολουθεί τον κανόνα που λέει: η δημόσια υγεία, δεν αφορά τη δική μας ποιότητα ζωής και τη φονικότητα ιών, αλλά έχει προτεραιότητες αυστηρά ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ. Εδώ και δεκαετίες, υπάρχει ένας κρατικά οργανωμένος μηχανισμός παραγωγής υγειονομικών απειλών, που προωθείται από media, φαρμακοβιομηχανίες και διάφορους “ειδικούς”. Η ρητορική του ακολουθεί το γνωστό (από την κρίση ακόμα) τροπάριο: ΤΩΡΑ κινδυνεύουμε! ΤΩΡΑ να κοιτάξουμε τον κώλο μας, ΤΩΡΑ να κάνουμε πίσω σε όποια λογική ανάγνωση του κόσμου, γιατί όλα γύρω καταρρέουν. Το άχρονο ΤΩΡΑ, έχει μία μόνο λύση: το κράτος που εδραιώνει την οργανική σχέση της υγείας μας με τον έλεγχο, το στρατό, τους μπάτσους. Ποια είναι η διαφορά με τούτο τον ιό; Ότι απ’ το ζέσταμα περάσαμε στο πρώτο ημίχρονο.
Το upgrade της πολιτικής “εκτάκτου ανάγκης”, αφορά τη συνεκτική εφαρμογή πολεμικών κοινωνικών μέτρων. Λένε πως οφείλουμε να υπακούμε στην απαγόρευση κυκλοφορίας και τα μέτρα (αυτο)περιορισμού, να κόβουμε τα πολλά-πολλά με τους γύρω μας και γενικά να βγάζουμε το σκασμό, για να μην αρρωστήσουμε και καταρρεύσει το (πετσοκομμένο από το 2010) ΕΣΥ. Κάθε ένας, παρουσιάζεται σα μια βόμβα ικανή να σκοτώσει τον διπλανό του. Αυτή είναι η “ταξική” μαλάκυνση στην οποία θέλουν να μας καταδικάσουν τα αφεντικά μας.
Πιο εξοργιστικό σε αυτό το υπερθέαμα διαχείρισης του ιού, είναι η αριστερά και οι απολήξεις της που δε βγάζουν τσιμουδιά για τη δημόσια τάξη. Φρόντισαν -αγκαλιά με δεξιούς, παπαδαριό, πυροβολημένους των social media, επιδημιολόγους-, να δώσουν μια παράσταση που κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι υπεύθυνος δρόμος είναι η καραντίνα. Έτσι αποδεικνύουν το βαθιά πατριωτικό τους ρόλο. Αργότερα, θα ανταμειφτούν καταλλήλως. Και εμείς, ως εργατική τάξη, θα πάρουμε ξέρετε τι…
Η σημερινή κοινωνική δυστοπία, δεν είναι καθόλου προϊόν της πανδημίας. Είναι ο αγώνας που δίνουν το ελληνικό κράτος και τα ντόπια αφεντικά να μη βρεθούν τελευταίοι και καταϊδρωμένοι στην εφαρμογή νέων “εργαλείων” που επιτάσσουν οι συνθήκες: στρατιωτικές ασκήσεις σε πραγματικό χρόνο, κεντρική διαχείριση της εργασίας, καινοτόμες τεχνολογίες επιτήρησης. Είναι το κοινό στοίχημα που μοιράζονται τα καπιταλιστικά κράτη, βλέποντας τον κόσμο μέσα από την κάννη των όπλων…
Αλλά, ντάξει μωρέ, να κλειστούμε σπίτι καταναλώνοντας φόβο άφοβα. Ας αλληλοσκοτωθούμε για γάντια-μάσκα-αντισηπτικό και βγαίνουμε το πολύ μέχρι τα “σύνορα” του σουπερ μάρκετ… Ποιοι είμαστε για να παίζουμε με τη δημόσια υγεία, έτσι;
