[Αφίσα που κολλήθηκε τον Μάρτιο του 2016]
Τα εργατικά συμφέροντα (παντού και πάντα) πρώτα!
Δεν ξέρουμε τι διάολο ήπιαν πάλι (φιλο)κυβερνητικοί, μμε, αριστερά (εντός – εκτός βουλής) και λοιποί καλοθελητές, αλλά σίγουρα πιστεύουν πως ρουφάμε τις μαλακίες τους με ηλεκτρική σκούπα! Μόνο έτσι εξηγείται, πως το αγωνιστικό savoir vivre της ταξικής συμφιλίωσης προσπαθεί να επιβάλλει -μετά την επιτυχία των αγανακτισμένων- την κοινή κάθοδο των εργατών/τριών με «μικρομεσαίους», «γραβατωμένους» και «μεγαλομεσαίους» σε απεργίες ρουτίνας. Να το κάνουμε λιανά: μέτρα όπως η αύξηση των ορίων ηλικίας, η μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης και η αύξηση των εισφορών μας αφορούν όλους το ίδιο ε; Είναι ίδιο να παίρνεις 500 ευρώ μισθό, να σου γίνεται ο βίος αβίωτος για περίθαλψη/σύνταξη και είναι το ίδιο να είσαι αφεντικό ή καριερίστας;
Η κραυγαλέα αντεργατική αποδιάρθρωση του ασφαλιστικού καθιστά σαφές πως αν θέλουμε να ζήσουμε ανθρώπινα σ’ αυτόν τον κόσμο πρέπει να ξεποδαριαζόμαστε για να πληρώνουμε από την τσέπη μας ιδιωτικές εταιρίες ασφάλισης. Και όσοι από εμάς έχουμε τη «ατυχία» να βαράμε «μεροκάματο» στον ΟΑΕΔ ψάχνοντας για δουλειά, πρέπει να πεθάνουμε παρακαλώντας για τα ταληράκια της εθνικής σύνταξης.
Την ίδια ώρα πάντα, ο εθνικός χυλός (όσοι τον απαρτίζουν δηλαδή) διατυμπανίζει πως για όλα φταίει η τρόικα, αφήνοντας τους γδάρτες μας στο απυρόβλητο. Εξάλλου (και παρά τα μέτρα) η φτηνή εργασία μας είναι διασφαλισμένη εις το διηνεκές για τα αφεντικά. Έτσι βέβαια τα αφεντικά και τα τσιράκια τους σκάβουν καθημερινά το δικό μας λάκκο για χάρη της «εθνικής ανάπτυξης».
Από τη μεριά μας λοιπόν, δε θα γίνουμε οι μπροστάρηδες μιας ακόμη μικροαστικής επανάστασης. Δε θα ματαιοπονούμε φωνάζοντας «δε θα περάσει!». Αυτά είναι λόγια παχιά που δεν αναλογούν καν στις απανωτές σφαλιάρες που τρώμε. Στον ωκεανό των μέτρων υποτίμησής αρχικά μας φτάνει να δούμε τα προφανή: Δεν έχουμε τίποτα κοινό με αφεντικά-αγρότες, μεγαλοδικηγόρους, μηχανικάρες, μεγαλογιατρούς, επιστημονάρες, αφεντικά-ελεύθερους επαγγελματίες! Είμαστε μπλοκάκηδες, σερβιτόρες, ντελιβεράδες, άνεργες, συμβασιούχοι, ποιος ξέρει τι άλλο και ο μόνος τρόπος να γίνει κάτι με την κατάσταση που βιώνουμε (άρα και με το ασφαλιστικό) είναι να βάλουμε τα συμφέροντά μας πρώτα (και να απεργούμε αναλόγως). Οποιαδήποτε άλλη «συνεργασία αγωνιζόμενων κλάδων», «πλατύ μέτωπο αγώνα», «κοινός διάλογος φορέων» είναι εκ του πονηρού!
Όχι πορείες-γυμναστικές επιδείξεις με τον κατασταλτικό μηχανισμό της ‘εθνικής συμφιλίωσης’.
